Lounge room

Winter keek hem even sprakeloos af maar stormde toen op Jesse af en gaf hem een knuffel. "Maar hoe? Wat?" stamelde ze toen ze he weer los liet en hem aankeek.

Nathan liep verbijsterd op Jesse af en omhelsde hem. "Hoe ben je in godsnaam ontsnapt?" zei hij met stomheid geslagen. Hij viste Jesse's toverstok uit zijn broekzak en gaf hem aan hem.

jesse zijn gezicht vertrpk toen ze hem knuffelde en hij glimlachte.ik heb een nacht in azkaban gezeten en daarna moest ik met een demonter bij me mee voor verhoor, en bij het wachten wist ik weg te komen, omdat ik netjes meeging en zo, dus ze waren niet goed op aant letten. zegt hij en hij nam zijn stok aan en hij ging op de dichtsbijzijnde stoel zitten

Winter keek naar hem en ging snel tegenover hem zitten. "Je bent ontsnapt. Dus je bent nu voortvluchtig?" vroeg ze met een bezorgde stem. Dat was ook niet goed..

jesse keek winter pijnlijk aan, ik..ik kon daar niet blijven....die dementor. zegt hij en hij keek weg en hij kreeg een naar gevoel als hij er aan terug dacht

Nathan keek Jesse onderzoekend aan. "Gaat het wel met je?" vroeg hij bezorgd.

Winter keek zwijgend naar Jesse. Ze snapte dat hij het niet kon uithouden daar.. Misschien konden ze een manier vinden om zijn naam te zuiveren, tot die tijd moesten ze zorgen dat niemand wist dat hij hier was.

Jesse keek nathan aan en wist tot hij niet kon liegen tegen hem en ook niet tegen winter. kom op je weet tot ik altijd wel wat op loop die schouwer liet me niet zomaar gaan, bekent hij en hij deed de mantel op zei en je zag zijn schirt aan de linkerkant rood wa

"Laat mij maar." zei Winter die de wond bekeek en ze pakte haar toverstok en deed zijn shirt wat omhoog zodat ze beter kon zien wat te deed. "Balsemio" zei ze zacht terwijl ze met haar stok op de wond richtte.

jesse´s gezicht vertrok even pijnlijk maar daarna niet meer. dankje en sorry voor de last. zegt hij dan

Nathan was in gedachten verzonken. "Dus wat nu?" vroeg hij uiteindelijk. "Hoe ga je je verbergen?"

"Je bent niet tot last.. Maar inderdaad, wat nu?" zei Winter zacht en ze borg haar stok weer op en ging recht zitten.

jesse knikte en dacht na. misschien in zweinsveld of zo...eehm de kamer van hogenood. zegt hij na denkent, maar het denken ging moeizaam hij was dood op

"De kamer van hoge nood is niet meer zo privé, meerder mensen weten van de kamer tegenwoordig." zei Winter langzaam. "Maar misschien als je er heel goed over nadenkt dat ze je niet kunnen vinden..."

jesse dacht na
-----

ik ga zo slapen ben dood op van camp

"Misschien moeten we dan toch maar de kamer van hoge nood proberen." zei Winter uiteindelijk. "Als we die goed vergrendelen moet je wel veilig zijn voorlopig."

het moet lukken, en ik kan aan iets denken dat ik wil verstopppen dus niemand zal me volgen. zegt hij met een lichte glimlach

Winter glimlachte en knikte. "Oke, dat moet goed gaan denk ik." zei ze tevreden.

jesse keek naar de haart, nou is hier ook nog wat gebeurt, vraagt hij aan haar met een schijn hoofd

Winter keek Jesse aan. Ze wilde wel over haar en Nathan vertellen, maar het was nog zo onwennig, ze kon het nog steeds niet helemaal geloven. Bovendien wist ze niet zo goed hoe ze het moest brengen.

jesse keek winter aan en hij wist tot er iets was. maar hij wilde het haar niet op dwingen iets tegen hem te zeggen ze zei het wel wanneer ze er klaar voor was. zullen we naar de kamer gaan. vraagt hij

Winter glimlachte en knikte. "We praten daar wel verder." zei ze en ze kwam overeind. "Nu moet ik zeker elke dag eten naar je toe gaan brengen." vervolgde ze geamuseerd.

goed zegt jesse en hij stond op en keek weer even pijnlijk maar het ging nu beterder, als je dat wilt en anders ga ik na de keuken. zegt hij

"Ik doe het met plezier." zei Winter en ze keek bezorgt naar hem. Ze zag dat het nog niet ging. "Laten we maar meteen gaan" zei ze en ze liep door het portredgat

(verder in kamer van hoge nood)

jesse volgde winter