De gangen van het kasteel

Catherine liep vanuit de leerlingenkamer richting de bibliotheek op een haastig tempo. Ze hoopte dat niemand haar boek had meegenomen, anders zou ze een groot probleem hebben.

Gabe keek naar de tas van Catherine die nog op de plek stond waar zij net had gezeten, hij zou het maar een beetje in de gaten houden.

Darren liep zonder echt om zich heen te kijken door de gang. Hij was onderweg naar het kantoor van Banning die met hem een gesprek wou voeren over zijn vervolgopleiding. Hij was al vrij laat dus hij stapte stevig door. Waardoor hij Catherine niet aan zag komen.

Catherina lette niet op haar omgeving en had dus ook niet door dat Darren er aankwam, totdat ze keihard tegen hem aanknalde. Ze liep wankelend achteruit en viel op de grond. Met een kreun van de pijn keek ze op waar ze tegenaan gelopen was.

Darren was iets zwaarder en stond iets steviger op zijn benen waardoor hij erin was geslaagd zijn evenwicht te bewaren. Geschrokken keek hij naar het meisje wat hij zojuist zonder pardon omver gelopen had. "Het spijt me, ik zag je niet aankomen." zei hij verontschuldigend en hij stak zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen. "Gaat het een beetje?"

Catherine keek Darren beschaamd aan en stond snel op. "Nee, het spijt mij, ik was degene die tegen je opliep," zei ze verontschuldigend terwijl ze haar kleren afklopte. "Ik keek niet uit waar ik liep."

Darren schudde zijn hoofd. "We lette allebei niet bepaalt op, het is niemands schuld." zei hij toen vriendelijk. "Waarom heb je zo'n haast?" vroeg hij nieuwsgierig.

Catherine glimlachte. "Ik heb mijn boek in de bibliotheek laten liggen en ben bang dat iemand het heeft meegenomen," zei ze en beet op haar lip.

"Ow dan moet je maar snel gaan kijken." zei Darren die zich herinnerde dat hij ook haast had. Maar eigenlijk wilde hij nog wel even met haar praten, ze leek hem wel aardig. "Heb je anders zin om over een half uurtje hier af te spreken? Ik heb nu gesprek met Banning maar ik zou je best willen leren kennen."

Catherine keek Darren verbaasd aan, dat was nou niet echt wat ze had verwacht. "Ja is goed, dan zie ik je wel over een halfuurtje," zei ze aarzelend. Ze liep haastig langs hem heen, richting de bibliotheek en hoopte vurig dat het boek er nog lag.

Darren glimlachte en liep haastig door naar de kamer van Banning waar hij zich verontschuldigde dat hij zo laat was maar dat hij iemand had omgelopen wat toch echt een verontschuldiging vereiste.

Na zijn gesprek met Banning ging Darren terug naar de plek waar ze afgesproken hadden en hij nam plaats op het bankje wat tegen de muur geplaatst stond. Hij haalde zijn boek bezweringen uit zijn tas zodat hij tijdens het wachten nog wat kon leren.

Catherine liep terug naar de gang waar ze Darren eerder had ontmoet. Ze zag hem zitten en nam plaats naast hem. "Hoi," zei ze en glimlachte.

"Hej" beaamde Darren met een glimlach. "En? Lag je boek er nog?" wilde hij weten en hij ging wat gemakkelijker zitten.

Catherine knikte. "Ja, gelukkig wel," zei ze en glimlachte. "Mijn naam is Catherine trouwens," voegde ze eraan toe en stak haar hand uit naar Darren.

Darren pakte haar hand vast en schudde die. "Darren." noemde hij zijn naam en hij liet weer los en bekeek haar. "Welk jaar zit je? Het 6e schat ik?" vroeg hij.

"Ja, zesdejaars Huffelpuffer," zeu Catherine en glimlachte. Ze keek Darren onderzoekend aan. "Jij bent ook een zesdejaars gok ik?"

"Zie ik er zo jong uit?" vroeg Darren nep-beledigd. "Ik zit in het 7e jaar." zei hij lachend. Zo jong zag hij er toch ook weer niet uit? Maarja het maakte natuurlijk ook niet echt uit.

Catherine keek Darren verontschuldigend aan. "Sorry, ik ben een ramp met leeftijden," zei ze en lachte. "Ravenklauw?" voegde ze er gokkend aan toe.

"Maakt niet uit." glimlachte Darren vriendelijk. "En ja, ik zit in Ravenclauw. Dus daar scoor je dan wel weer punten mee." grijnsde hij. "Heb je ook vrij vandaag?"

Lachend keek Catherine Darren aan en knikte. "Ja, lekker he zo'n vrij dagje. Ik wou dat we dat vaker hadden," zei ze.

"Zeker." zei Darren grijnzend. "Maar bekijk het positief, die ene dag is extra fijn als het niet te vaak voorkomt."

Catherine knikte. "Dat is waar, dan waardeer je ook meer," zei ze instemmend. Ze stond op. "Zin om een stukje te lopen?" vroeg ze terwijl ze een lok haar uit haar gezicht veegde.

Darren knikte. "Ja, altijd" glimlachte hij en hij kwam overeind en stak zijn handen weer in zijn zakken, dat was een nonchalante tik van hem waar hij niet eens meer over nadacht. Hij wachtte tot Catherine ook stond en begon te lopen.