Verweer tegen de zwarte kunsten

Winter was in het lokaal verweer tegen de zwarte kunsten. Ze was haar spullen vergeten en liep naar het lokaal om ze te halen. Er was niemand meer, waarschijnlijk was de laatste les in dit lokaal voor vandaag al afgelopen. Ze deed haar boek terug in de tas en keek om zich heen. Ze had dit altijd een interessant lokaal gevonden, er was zo veel te zien.

Denahi stond in een donker gedeelte van het lokaal en keek naar winter. Hij kende winter niet alleen van school, maar ook van zijn thuis situatie hun ouders waren bevriend en hij wist ook tot ze niet eens was met haar ouders.´en en je moet wel je spullen niet zo vergeten. anders vergeet je ooit je toverstok, Dat kan dodelijk.´ Zegt hij speels maar je hoorde ook wel duidelijk iets gemeens er in. En hij kwam uit de schaduw en keek winter minachtent aan..

Winter draaide zich geschrokken om en zag Denahi staan. Haar blik verkilde zodra ze hem zag en ze voelde in haar zak en omklemde met haar vingers alvast haar toverstok, voor het geval dat. "Wat doe je hier?" beet ze hem toe. Ze kon hem niet uitstaan, een braaf volgertje van zijn ouders. Haar ouders vonden hem geweldig, maar zelf keurde ze hem geen blik waardig.

Denahi grinnikte. ´Nou nou winter wat ben je weer vriendelijk zoals altijd.´Zegt hij en hij bleef op zoon 3 meter afstand van winter staan. En je zag hem bedenkelijk kijken, net als of.´Ik hang gewoon zo nu en dan eens graag alleen rond, en een klaslokaal is daar idiaal voor, aangezien de andere zwadderaars het allerliefste naar buiten gaan, net als de andere normale leerlingen, en dan kan ik doen wat ik wil´zegt hij simpel weg maar wel naar waarheid. winter kende hem toch en wist ook tot hij zich niet aan de regels heild op een geniepige manier dan. en de meesten proffesors leide hij met een liegentje om de thuin.

Winter keek hem aan. "Nou geniet dan maar van je eenzaamheid." beet ze hem toe en ze pakte haar tas en ze liep naar de deur. Ze wist dat met hem in een ruimte zijn nooit veel goeds zou opleveren. Zeker niet nu ook haar ouders een hekel aan haar begonnen te krijgen. Ze was niet veilig in zijn gezelschap.

Net voor winter het lokaal uit ging liet Denahi de deur met een zwaai dicht gaan. ´Niet zo snel...je ouders wilde tot ik even met je deed spreken..iets over je plaats leren kennen.´Grinnikt hij speels en hij liep nu richting haar en vuurde een straal op haar af zonder woorden, als die haar zou raken zou ze onderster boven komen hangen.´Je ouders zijden tot je nu defenitief de kant van de bloed veraders hebt gekozen. Is dat waar schoonheid´ Grijns hij koeltjes.

Winter greep haar stok en hief de vloek op waardoor ze weer op de grond belandde en ze krabbelde overeind en keek Denahi woedend aan. "De enige bloedveraders zijn jullie!" siste ze. "Jullie zijn een schande voor de toverwereld! Jullie zijn slecht!"

Denahi´s blik knapte bij het woord tot hij een bloedverader was. Hij kon veel hebben maar als je hem uitschold voor iets onreins werd hij kwaad.´Hoe durf je´ Sist hij ijzig en hij laat met enkel een zwiep Winter van haar plaats door de klas heen vliegen. En hij keert zich na haar toe en loopt naar haar toe en knielt bij haar neer.´Nou ik raad je aan, Volg de raad van je ouders op en kies onze kant. Dit is en was je laatste waarschuwing anders gebeuren er nare dingen.´ Glimlacht hij maar die glimlach was alles behalve vriendelijk en hij stond op. Hij was nu nog aardig voor zijn doen.

Winter kwam hard met haar hoofd tegen de muur en luisterde naar de woorden van Denahi. "Ik zal nooit jullie kant kiezen" zei ze verbeten en ze kwam weer recht. "Ik sterf nog liever" spuugde ze hem toe. Ze wilde zich niet laten kleineren door hem. Ze wilde sterker zijn. Maar hij had één groot voordeel, hij was niet bang om aan te vallen. Ze durfde alleen te verdedigen maar was elke keer te laat omdat hij erin sloeg non-verbale vloeken te gebruiken.

Denahi keek minachtent op Winter neer, en hij grinnikte even spottent.´Wat jammer tot jij daar niet bang voor bent, Vele zijn dat namelijk...hmmm, We spreken elkaar er nog wel eens over. En realizeer je tot nooit HEEl erg lang is.´Zegt hij verwijtent tegen haar. En hij speelde waakzaam met zijn toverstok.´Dus als je je ooit bedenkt weet je me wel tevinden´Zegt hij dan met een grijns en hij keert haar de rug toe en liep tot bij de deur.´Oh en doe mijn broertje de groeten wil je.´ grinnikt hij voordat hij door de deur verdween

Winter was nu woedend en ze richtte haar stok op hem en schreeuwde de spreuk die het eerste in haar op kwam. "Rictu Sempra!" door de spreuk zou Denahi met een enorme kracht tegen de muur aanknallen.

Denahi voelde iets scherps langs zich heen gaan en voelde hoe aan een kant de deur versplinterde en dan beland hij met een klap tegen de rest van de deur. Hij was zelf eerst even verdooft er door en niet veel later hervond hij zich. Zijn blik was woedent en hij kwam langzaam recht en pakte zijn toverstok stevig beedt. Hij voelde aan zijn schouder en zag bloed op zijn hand. ´Ik hou niet van de kleur rood´Sist hij dan kil en met een beweging liet hij de spreuken op haar los, De meesten spreuken waren voor tegen de muur vliegen op een wond te bezorgen. en als laatste vuurde hij een vel rode spreuk af (crucio)

Winter stond nu op scherp en slaagde erin de meeste spreuken te ontwijken. Maar de laatste twee miste ze waardoor ze keihard tegen een metalen paal aan knalde en op de grond viel. Gevolgd door een helse pijn van 1000 brandende messen die in haar sneden, de cruciates vloek. Ze krijste het uit van pijn en ellende. Ze had totaal geen besef van onder en boven meer. De cruciatusvloek was en bleef een hel.

Denahi keek even toe hoe winter pijn leed en hief het toen op.'Pas goed op met wat je doet winter.Dit was pas het begin'Antwoord hij nu gevaarlijker dan net. En hij schopte haar toverstok uit der hand. En toen liep hij naar de deur. En met een paar beweginen met zijn stok was de deur gerepareert. En hij liep naar buiten en deed de deur dicht en hij sloeg zijn mantel om zodat je het bloed niet zag. En hij ging richting de leerlingenkamer van zwadderich.

Winter bleef verslagen op de grond liggen om bij te komen van de pijn. Na een tijdje kwam ging ze recht zitten en sloeg ze haar armen om haar lijf heen. Ze wist dat ze een paar lichte verwondingen moest hebben. Maar die negeerde ze. Ze voelde zich klein en kwetsbaar. Ze had niet verwacht dat Denahi zo snel al zou toeslaan. Ze had moeten weten hoe gevaarlijk hij was. Een eenzame traan rolde over haar wang.

Na een uurtje was Winter een beetje bijgekomen en kwam ze overeind. Ze kon maar beter weg gaan voor het geval dat mensen haar hier zouden zien. Dan zouden ze vragen krijgen. Dus zodoende liep ze het lokaal uit.

_______________________

benjamin liep de trap van zijn kantoor naar het lokaal af. langzaam begon hij daarna door het lokaal te wandelen, wachtend tot de leerlingen kwamen binnen druppelen.

Jesse kwam het lokaal binnen en ging achteraan zitten en was in gedachten verzonken en zag de proffesor nog niet eens en hij legde zijn boek op tafel.

Silver liep het lokaal in. Ze begroette rustig de docent en ging ergens halverwegen aan een zijkant zitten.

benjamin begroette beide studenten....maar eentje leek in verdachten verzonken...hij liet het gaan...zolang hij maar tijdens de les op zou letten.

jesse zag silver en hij voelde meteen iets op borrelen maar hij onder drukte het hij moest het onderdrukken, hij mocht er niet aan toe geven hij moest zich zelf blijven dacht hij en hij hoorde de professor en begroete hem terug.

Denahi kwam ook binnen gelopen en begroete de proffesor even beleeft als altijd en hij keek even richting zijn broertje maar zei niks, maar zijn blik was zoals altijd dodelijk en kil tegenover hem en hij lie[ naar silver en ging naast haar zitten.

Stella kwam het lokaal in lopen en knikte evn naar de proffesor voor ze plaats nam aan een tafel. Uiyt haar tas pakte ze haar boeken en ze richtte zich weer naar voren toe.

Silver gaf Denahi een kus als begroeting en pakte toen haar boeken. Ze legde ze op tafel en wachtte op het onderwerp wat ze gingen behandelen.