Verweer tegen de zwarte kunsten

Arianna ging op haar plek zitten en dacht na over wat Nathan misschien wel niet wou bepsreken.

Arianna stopt op en stopte de spullen in haar tas.

Nathan kwam overeind en sloeg zijn tas over zijn schouder. Hij liep het lokaal uit.

Arianna liep achter hem aan.

Nathan stond stil en keek om naar Arianna. "Ik denk dat ik een tijdje naar huis ga," zei hij opeens.

Arianna's ogen werden groot. 'Wat?' fluisterde ze.

Nathan grimaste. "Mijn ouders zijn op de hoogte gekomen van mijn aanvaring met Silver en dat die ravenklauwer versteend is. Ze vinden het niet meer veilig op Zweinstein en willen dat ik een tijdje thuiskom," zei hij.

'Maar...' begon Arianna, dat mocht echt niet! Wat moesten ze zonder Nathan? Ze beet op haar lip en dacht na.

Nathan haalde zijn schouders op. "Ik ben het er ook niet mee eens, maar het is maar voor een korte tijd," zei hij.

"Hoelang ongeveer?' vroeg Arianna.

Nathan zweeg even. "Totdat het basilisk mysterie opgelost is denk ik,' zei hij voorzichtig.

Arianna schrok. 'Maar dat kan nog maanden duren!' riep ze uit.

Nathan knikte. "Zodra ik daar ben probeer ik ze over te halen om me terug te sturen. Bovendien, het is niet alsof het de andere kant van de wereld is," grapte hij ookal was het dat overduidelijk wel.

Arianna keek hem aan. 'Doe niet zo flauw' mompelde ze, ze vond het echt heel erg dat hij weg moest.

Nathan's gezicht betrok. Hij zuchtte. "Ik kan er ook niks aan doen, het is wat mijn ouders willen!" zei hij.

'Ja dat snap ik wel.' zei ze zacht, maar dat maakte het nog niet leuk of goed. 'Ik hoop dat je zo snel mogelijk terug kan komen.' zei ze.

Winter kwam aanlopen ze had alleen het laatste deel van het gesprek opgevangen. Ze ging bij het tweetal staan. "Wat willen je ouders?" vroeg ze voorzichtig. Ze zag aan de blikken van Nathan en Arianna dat er iets aan de hand was.

Nathan keek op naar Winter. "Dat ik terug naar huis kom.. voor een tijdje," zei hij.

Winter keek hem met grote geschrokken ogen aan. Het voelde alsof er een emmer koud water over haar heen werd gegooid. "Maar we kunnen toch niet zonder jou.." zei ze en ze beet op haar lip. Ze wist natuurlijk niet hoe de andere daar over dachten, maar ze kon zelf echt niet zonder hem.

Arianna knikte instemmend.

Nathan glimlachte. 'Je overdrijft, jullie kunnen makkelijk zonder me. Bovendien kom ik zo snel mogelijk weer terug," zei hij geruststellend.

Arianna ging er niet op in, ze wist dat ze niet zonder hem konden, zeker in de situatie van nu. 'Dat hoop ik dan maar.' zei ze.

Winter keek hem aan. Misschien kon het wel maar ze wilde het niet. "Wanneer ga je?" vroeg ze zacht. Ze wist niet zeker of ze het antwoord wilde horen. Ze wilde het liefst doen alsof hij niet zou gaan.

Arianna keek gespannen naar Nate.

Nathan keek Winter en Arianna ongemakkelijk aan. Hij wilde het liever niet zeggen, bang op een uitbarsting van verontwaardiging.