Lounge room

jesse kwam nu ook de leerlingenkamer in en ging bij de meisjes zitten en hij had de spiegel in zijn broekzak. hij miste hem nu al en hij zuchte

-----------------------------------

Winter kwam de leerlingenkamer in en ze ging zitten op de sofa. Ze was in gedachten verzonken. Wat moest ze zeggen als Nathan verder zou vragen? Ze wist het niet.

Nathan liep de leerlingenkamer in en ging op de bank zitten. Hij zuchtte diep en ging met zijn hand door zijn haar. "Je hoeft het niet te zeggen als je het niet wilt, weet je," zei hij langzaam.

Winter keek naar hem. "Ik wil het wel zeggen.. Ik weet gewoon niet zo goed hoe." zei ze toen. "Het is gewoon zo ingewikkeld.."

Nathan fronste. "Het klinkt alsof je in een moeilijke situatie verzeild bent geraakt," zei hij. Zijn blik verduisterde. "Het is toch geen zwadderaar hé?" riep hij uit.

"Nee het is ook geen zwadderaar." zei Winter en ze keek hem aan. Hij had werkelijk geen idee, en dat was geen goed teken. "Nathan ik- ik ben verliefd op jou." het was eruit, na al die tijd van zwijgen. Nu kon ze niet meer terug. "Het spijt me, ik kan het niet stoppen.. Ik wil niet alles hiermee verpesten.."

Nathan was al in het midden van een tirade over hoe ze onmogelijk op een zwadderaar verlief kon zijn toen hij midden in zijn zin stopte en Winter aanstaarde. "Wat?" bracht hij geschokt uit.

Winter wende haar blik af. "Het spijt me echt, ik heb het geprobeerd te stoppen maar het gaat niet.." zei ze zacht. Waarom kon ze dan ook haar mond niet gewoon houden? Ze had het al zolang weten te verbergen.

"Je bent verliefd op me," herhaalde Nathan haar stilletjes.Hij schudde zijn hoofd en leunde voorover. Voorzichtig nam hij Winter's gezicht in zijn handen en draaide dat naar hem toe zodat ze hem wel moest aankijken. "Je moet je nooit verontschuldigen voor dat soort dingen," zei hij zacht.

Winter keek hem aan. "Natuurlijk wel." zei ze zacht. "Het schopt alles in de war." ze slikte. "Je bent mijn beste vriend, dat wil ik niet verpesten. Het spijt me, ik had het niet moeten zeggen.."

Nathan kon het niet laten om te grinniken. "Ben je nu klaar met praten?" vroeg hij geamuseerd.

Winter keek hem aan en knikte toen. Er was zoveel wat ze wou zeggen, hoe erg het haar speet, maar waarschijnlijk wou hij dat niet eens van haar horen. Ze kon er zelf alleen niet om lachen.

Nathan keek Winter zwijgend aan. Toen boog hij zich voorover en zoende haar zachtjes op de lippen. Hij was nooit goed met woorden en acties werkten voor hem veel beter.

Winter voelde hoe zijn lippen de haren raakte, dat was wel het laatste wat ze verwacht had, maar ze liet haar gedachten varen en zoende hem terug. Ze bracht haar handen aarzelend naar zijn hals en liet ze daar rusten. Haar hart ging als een razende tekeer. Ze had nog nooit zoiets gevoeld.

Nathan sloot zijn ogen en zoende Winter. Hij ging met zijn ene hand door haar rode lokken en de andere rustte nog op haar wang.

Winter ging wat dichter tegen hem aan zitten terwijl ze zacht doorging met zoenen. Ze voelde zijn zachte aanrakingen die haar hard zomogelijk nog harder tekeer lieten gaan. Zacht streelde hem met haar hand door zijn haar terwijl ze de andere in zijn hals liet rusten.

Nathan stopte na een tijdje maar maakte geen aanstalten om zich te veroeren. Hij leunde met zijn voorhoofd tegen dat van Winter aan en keek haar glimlachend aan.

Winter opende haar ogen en keek hem aan ze glimlachte ook, ze had zich al een tijdje niet zo gelukkig gevoeld, ze had ook niet verwacht dat het haar gelukkig zou maken, ze had er geen moment bij stil gestaan dat het misschien wederzijds zou kunnen zijn. Zelf verroerde ze ook niet en ze bleef hem zo een tijdje alleen maar aankijken. "Je had dus toch gelijk." zei uiteindelijk zacht.

"Over wat?" vroeg Nathan en keek haar vragend aan. Hij gleed met zijn vingers over haar wang, langs haar kaaklijn en over haar hals.

"Over alles, over de liefde." zei Winter glimlachend. Ze voelde hoe hij licht haar huid beroerde, het was fijn. Ze had dit nooit verwacht, ze had liefde nooit zo hoog ingeschat, maar ze had het mis. Ze streelde met haar vingers over zijn achterhoofd van laag naar hoog en weer terug. Alles was even perfect.

Nathan lachtte. "Je weet toch dat ik altijd gelijk heb," zei hij en keek haar met een arrogante grijns aan. Hij leende voorover en plantte zachte plagende kussen over haar gezicht verspreid.

Winter moest ook lachen en kroop bij hem op schoot. "Op dat gebied wel." zei ze geamuseerd en ze sloeg haar armen om zijn hals. "Maar nu moet je niet te arrogant worden." plaagde ze terug.

Nathan sloeg zijn armen om Winter's middel en trok haar tegen zich aan. "Ik ben blij dat je de waarheid verteld hebt," zei hij zachtjes.

Ik ga slapen, welterusten!

Slaaplekker<3

Winter glimlachte. "Ik ook." zei ze zacht en ze liet haar hoofd tegen zijn borst aan rusten. "Wat was er gebeurt als ik het niet gezegd had?" vroeg ze na een tijdje.

Nathan haalde zijn schouders op. "Ik weet niet," zei hij bedachtzaam.