De Kamer van Hoge Nood

Winter keek hem in de ogen en liet haar gezicht dicht tegen dat van hem rusten. "Waarom?" vroeg ze plagend. "Zo erg ben ik toch niet?"

Nathan grijnsde. "Nee, maar ik ben en blijf een jongen en ik begin zo verslaafd aan je worden dat ik alleen maar meer wil," zei hij geamuseerd.

"Ik vind het anders helemaal niet erg als je verslaafd aan me bent." glimlachte Winter en ze keek hem aan. "Misschien ben ik ook wel verslaafd aan jou, misschien wil ik ook alleen maar meer." zei ze zacht en ze drukte haar lippen weer zacht en kort op de zijne. "Is dat niet het hele idee van verliefd op elkaar zijn?"

"Ja je hebt gelijk," zei Nathan glimlachend. Hij kon aast niet geloven dat hij nu zo ontzettend gek op iemand was terwijl hij zich een paar weken terug nog afgevraagd had of hij ooit wel zo iemand zou vinden.

Winter glimlachte en gaf een paar kleine kusjes langs zijn kaaklijn. "Het is raar te bedenken dat je me niet zo heel lang geleden probeerde in te praten over verliefd worden, gaan daten." zei ze toen alsof ze wist waar hij aan dacht.

"Ja ik weet het, en het was niet eens mijn intentie om dat op MIJ te laten slaan, al was dat natuurlijk onvoorkomelijk," grapte hij en keek haar met een arrogante grijns aan. "En dat te bedenken dat ik er nog wel over nadacht om met dat 5dejaars meisje naar Zweinsveld te gaan," voegde hij er fronsend aan toe.

Winter grinnikte. "Ik ben blij dat je dat niet gedaan hebt." zei ze toen. "Wanneer wist je het? Dat je verliefd op me was?"

Nathan dacht na. "Ik weet het niet precies, ik bedoel ik was altijd al gek op je, maar ik dacht dat dat alleen maar was omdat we goede vrienden waren, totdat ik erachter kwam dat dat dus niet het geval was," zei hij bedachtzaam. "En jij dan?"

"Vanaf het moment dat ik mezelf durfde open te stellen voor mijn gevoel.. Je weet dat ik het mezelf nooit gunde, dat ik niemand wou belasten." zei Winter zacht en ze keek hem aan. "Maar door jou durfde ik naar mijn gevoel te luisteren en besefte ik hoe gek ik op je was. Meer dan vriendschappelijk.. Ik had nooit verwacht dat het wederzijds zou zijn dus ik probeerde het weg te stoppen, tot je het eruit kreeg door je vele vragen." ze glimlachte en legde haar hoofd op zijn borst. "Toen bleek dat alles wat ik mezelf had wijsgemaakt ver van de waarheid lag."

Nathan keek Winter glimlachend aan. Hij sloeg zijn arm om haar schouder en trok haar tegen zich aan.

Winter zuchtte gelukzalig. "Soms kan ik het nog steeds niet helemaal geloven." zei ze zacht. "Maar dan zie ik jou en dan maak ik me nergens zorgen meer over."

Nath glimachte. Hij drukte een kus op Winter's voorhoofd.

Winter glimlachte en nam zijn hand weer vast en keek ernaar. Ze kroop wat dichter tegen hem aan. Het was fijn om zo ontspannen en fijn te kunnen zitten ondanks alle onheil buiten de muren van de ruimte.