Het Grote Meer

Darren bereikte eindelijk het grote meer. Het was een lekker eind, een perfecte wandelroute. Hij keek naar Silver. "Loop je hier vaak een rondje?" vroeg hij nieuwsgierig. Zijn halflange haar wiegde een lichtjes mee met de wind. Het was heerlijk hierbuiten.

'Soms.' Gaf Silver eerlijk toe. Ze raapte een steentje op en gooide dat omhoog waarna ze het weer behendig ving. 'Eigenlijk alleen als ik de kans heb alleen te zijn en even naar buiten te gaan.' Ze gooide het steentje in het water waar het een aantal keer op de oppervlakte afketste. 'Mijn ouders vinden het maar raar. Ze willen dat ik me met belangrijkere zaken bezig hou.' Ze rolde met haar ogen.



zijn er hier eigenlijk dd's??

Ik vind van wel:)
--

Darren luisterde geïnteresseerd naar haar verhaal. "Wat zijn dan belangrijke zaken in de ogen van jou ouders?" vroeg hij nieuwsgierig aan haar terwijl hij op een rustig tempo bleef wandelen.

Silver keek hem aan met een blik vol spijt aan. 'Dat kan ik niet zeggen. Er zijn gewoon dingen die ze belangrijker vinden dan mijn school. Aan de ene kant hebben ze wel een beetje gelijk maar ik heb toch zoiets van: ik ben nog jong. Ik kan altijd nog belangrijke dingen doen.' Ze schudde met haar hoofd. 'Waarom vertel ik je dit eigenlijk. Je mag me niet eens.' ze rolde met haar ogen en liep een stukje het water in nadat ze haar schoenen en sokken uit had gedaan.

Darren ging op een boomstam aan het water zitten en keek naar hem. "Waarom zou ik met je gaan wandelen als ik je niet zou mogen?' vroeg hij aan haar terwijl hij nadacht over wat ze nog meer verteld had. Het was misschien oppervlakkig maar het gaf hem een gevoel dat er wel wat diepers aan de hand was. Iets extreems.

'Ach laat maar. Je zou het toch niet begrijpen.' zei Silver spijtig terwijl ze nog een steentje opraapte en ook die liet ketsen op het water oppervlakte. Bij Zwadderig was het algemeen bekent dat haar ouders dooddoeners zijn en dat ook zij een zware last op haar schouder had. Ze keek om naar Darren. Maar een jongen als hij zou het niet begrijpen. Niemand begreep wat voor een last, maar wat voor een eer het was.

Darren keek even zwijgend naar hoe ze bij het water stond. Hoe ze opnieuw een steentje over het water liet ketsen. Hij stond op en liep naar haar toe. "Dat zal je niet weten als je het niet probeert." zei hij op zijn kalme toon. "Ik wil het niet opdringen, maar als je wil praten dan kan dat." zei hij kalm. "Ook al ken je me totaal niet."

Silver draaide zich om naar hem. 'Geloof me. Die kant van me wil je niet kennen.' Ze sloeg haar ogen neer. Die kant van mezelf wil ik niet eens kennen dacht ze er nog achterna maar dat zei ze maar niet. 'Kijk ik vind het fijn dat ik met je kan praten en dat we hier zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ik dingen als dat ga vertellen.' Je zag een beetje angst maar ook wat anders, lichtelijk irritatie, in haar ogen opkomen. Ze wist dat hij het alleen maar goed bedoelde maar hij dramde door. En daar kon ze niet tegen.



ik ga slapen, truste <3

Darren bestudeerde haar uitdrukking en besloot dat het beter was om het even te laten rusten. "Dat begrijp ik, sorry." zei hij en hij ging weer op de boomstam zitten en keek naar het water.

Silver knikte dankbaar en keek toen weer naar het heldere water. De reuze inktvis speelde een eind verderop met iets dat heel veel weg had van een kleine boom. Ze lachte erom en sloot haar ogen waarna ze luisterde naar de omgeving en het koude water over haar voeten voelde. 'Dit is geweldig.' zei ze zacht. 'Zo rustig, zo ontspannend.'

Darren knikte even en besefte toen dat ze dat niet kon zien. "Inderdaad" sprak hij uit waarna hij met zijn rug tegen de stam van de boom ging zitten en naar het licht golvende water keek. Het meer was gigantisch. Dat stond vast, soms vroeg hij zichzelf wel af hoe het er onder water uit zou zien.

Silver draaide zich naar hem om. Alsof ze zijn gedachten kon lezen zei ze: 'Het zou er beneden wel net zo mooi uit moeten zijn.' Haar ogen glinsterde bij de gedachten om de onder water wereld van Zweinstein te verkennen. Ze keek om naar achter, naar het meer. 'Ik heb gehoord dat er wezens in zwemmen die je liever niet tegen wilt komen.' Ze klonk bedenkelijk. Toch wilde ze altijd nog een keer zwemmen in het meer. En dan lang. Ze zou wel even slijmen bij hun docent toverdranken voor wat kiewwier.

Darren keek naar haar en glimlachte. "Ik heb horen zeggen dat er meermensen zitten." zei hij en hij keek naar het water. "Ik denk dat er misschien wel wezens zitten waar ik alleen maar van in de boeken heb kunnen lezen. Een wonderlijke plaats."

'Wierlingen blijken heel gemeen te zijn.' Silver keek Darren aan en grinnikte. Zelf had ze de wezens alleen maar op plaatjes in hun verweer tegen de zwarte kunsten boek gelezen maar ze zou ze wel eens in het echt willen zien. Ze keek Darren aan met een soort uitdagend blik in haar ogen.

Darren keek grijnzend terug naar haar. "Ik ben niet bang voor Wierlingen, jij?" vroeg hij geamuseerd. "Natuurlijk zouden we met behulp van een simpele bubbelbolbezwering het kunnen gaan uitzoeken."

Silver keek Darren aan. 'Wat dacht je van wat kiewwier? Ik heb nu niet echt de kleren aan om te gaan zwemmen en ik heb een nogal goede indruk bij onze docent toverdranken achtergelaten. Die laat me dat vast wel gebruiken.' Ze keek Darren aan. Zelf droeg ze momenteel normale allerdaagse kleren. Met kiewwier zou het koude water goed aanvoelen Nu zou het gewoon ijskoud zijn...

"Oke, dan doen we het zo. Wanneer wil je de duik gaan wagen?" vroeg Darren grijnzend en hij streek door zijn haar. Kiewwier was natuurlijk een ontzettend aantrekkelijk plan. Dan zou het zijn alsof ze in het water hoorde, het zou alles nog makkelijker maken.

'Vanavond? Of morgen ochtend vroeg voor de lessen?' Silver keek Darren aan. Zelf had ze pas in de middag lessen dus kon ze mooi uitslapen. Het leek haar geweldig om in het donker te zwemen. Haar staf zou haar weg wel verlichten onderwater. Het zou geen probleem worden.

Darren keek haar aan. "Vanavond lijkt me wel een goed plan." zei hij grijnzend. "Lijkt me geweldig, zo in het donker, kunnen we gelijk zien of de meermensen verlichting hebben."

Silver moest er om lachen. 'Heel eerlijk?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik denk het niet.' Ze keek naar het meer. 'Maar we zullen zien wie gelijk heeft.' Ze keek Darren aan. 'Tot vanavond.' zei ze waarna ze zich omdraaide en in de richting van het pad liep. Ze draaide zich nog even om. 'Mijn naam is trouwen Silver.' riep ze. Ze bedacht zich ineens dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld.

Darren grijnsde. "Darren." riep hij zijn naam terwijl hij haar na keek.

Silver had de tas naast een boom gedumpt en haar handdoek klaar gelegd op een steen zodat ze die dadelijk in de kou niet zou hoeven zoeken. In de zak van haar jas had ze een potje met 2 porties kiewwier. Een voor haar en een voor Darren. Nu was het wachtten tot hij zou komen. Haar staf had ze al vast. De punt gloeide op in het duister.

Darren kwam aanlopen en zag vanaf een afstandje al dat Silver er was. Hij liep naar haar toe. "Hej, is het gelukt?' vroeg hij grijnzend terwijl hij vast zijn schoenen uitschopte. Schoenen kon hij niet gebruiken onderwater.

Silver haalde de 2 potjes uit haar zak en gaf er een aan Darren. 'Alstu. Vooral goed kauwen. Het smaakt misschien een beetje naar rubber maar geloof me het werkt geweldig.' Ook Silver deed haar schoenen uit en liep een stuk het water in waarna ze het zeewierachtige spul in haar mond stopte en erop begon te kauwen. Het smaakte nog vreselijker dan zeewier.