Het Grote Meer

Darren volgde haar voorbeeld en begon het wier te kauwen. Hij trok een vies gezicht maar was een grote jongen dus en at het netjes op. Hij voelde iets door zich heen gaan en merkte dat zijn lijf, hij wist dat het wier zijn werk had gedaan en hij dook het water in.

Silver ging zo ongeveer over haar nek toen ze het spul doorslikte maar hielt het binnen en dook toen achter Darren aan. Haar staf had ze in haar linkerhand om haar weg te verlichten in het donker want dat kon ze dan niet: zien in de duisternis van het meer. Ze keek zoekend rond naar Darren. Waar zou hij gebleven zijn?

Darren zwom een rondje onderwater en kwam terug naar Silver. "Let's go" zei hij grijnzend.

Silver knikte. Ze hielt haar staf goed vast en zette de duiktoch naar de boden van het, verschrikkelijk diepe, meer in. Het leek uren te duren voordat ze er eindelijk was. Maar het was wel prachtig om te zien. Van wierlingen had ze nog geen spoor op gevangen maar op een gegeven moment keek ze wel nauwlettend achterom. Ze dacht dat ze iets had gehoord. Misschien meermensen?

Darren zwom naast Silver de diepte in. Voorzichtig hief hij zijn staf op en dacht hij non-verbaal Lumos. Door het licht kon hij iets meer zien van waar ze zich bevonden, maar het beperkte het zicht en liet zien waar ze waren dus zodra hij het gezien had dacht hij weer nox

Silver keek behoedzaam rond. Toen ze weer dacht iets te horen mompelde ze zachtjes Nox. Het water dat ze hierbij inslikte voelde koud maar prettig aan. Ze slikte het niet door maar door de kieuwen die zich aan de zijkant bij haar hals hadden gevormd werd het weer naar buiten gefilterd. Ze bleef behoedzaam op dezelfde plek zweven en keek Darren aan. Er zat iets, onder hun maar ze wist niet wat.

Darren gluurde in de diepte maar kon enkel een schim herkennen. Hij had al gezien dat een toverstok geen zin had voor licht omdat je dan niet ver genoeg kan kijken.

Silver keek Darren vragend aan. Zou hij weten wat het was? Was het een meermens of een wierling? Welke zouden ze het beste tegen het lijf kunnen lopen? Welke waren het aardigste? Een ding wist ze wel zeker: nog Darren nog zij spraken de taal van de meermensen.

Maar helaas wist ook Darren niet wat het was. Hij gebaarde naar Silver dat ze beter langzaam weg konden zwemmen voor de zekerheid en hij maakte langzame bewegingen om vooruit te komen.

Silver volgde Darren. De schimmen achter hun goed in de gaten houden voor het geval het ging aanvallen of iets dergelijks. Ze vertrouwde het voor geen cent. Misschien hadden ze toch beter die volgende ochtend kunnen gaan zwemmen in plaats van nu het zo donker was en ze helemaal niets meer zagen.

Darren zwom verder, niet te snel, angst was een lokhaas. "Als je weg wilt moet je het zeggen." zei Darren zacht tegen haar. Door het kieuwwier kon hij praten zonder luchtbellen. Al klonk zijn stem vervormd, het was zeker hoorbaar voor degene die in de buurt waren. Hij zwom verder.

Silver schudde vast beraden haar hoofd. Ze keek naar Darren. 'Ze zijn banger voor ons dan wij voor hem. Ik weet het zeker. En daarbij komt we hebben onze toverstaf. Als het niet gaat kunnen we ons altijd nog naar boven lanceren.' Ze keek hem aan. Ze wilde doorgaan. Ze had nu een kans om onder water te kijken, dan zal ze verder gaan ook.

Darren grijnsde naar haar. "Zo mag ik het horen." zei hij tevreden en hij zwom rustig door. "Het is jammer dat het zo donker is." zei hij toen hij merkte dat ze dichter bij de bodem begonnen te raken maar hij kon niet meer van 3 meter vooruit kijken door het donker.

Silver knikte. Dat was ze met hem eens. Aan de ene kant gaf de duisternis iets mysterieus aan het meer maar aan de andere kant ook iets engs. Ze konden op dit moment wel omcirkeld zijn door weet ik veel wat. Ze bleef bij Darren in de buurt zwemmen tot ze iets aan haar voet voelde. In eersten instantie dacht ze dat ze gewoon een plant raakte, zo voelde het, maar toen ze naar beneden keek zag ze een soort octopus achtig mannetje met scherpe tanden. Ze gilde. Een wierling.

Darren reageerde snel zodra hij merkte dat er iets was en hij zag de Wierling en richtte zijn stok erop. "Paralitus!" riep hij en de wierling werd verlamd. In het licht van de spreuk zag hij dat er veel meer waren. Wierlingen leefde dan natuurlijk ook in groepen.

Silver zwom terug naar Darren, de wierling had haar omlaag getrokken. Dan trok ook zij haar staf en hielt die gereed om aan te vallen als er een ook maar een centimeter dichterbij zou komen. Die dingen kon je niet vertrouwen, ze waren goed in verassingen en ontzettend irritant. Dat wist ze wel van verhalen.

Darren keek dreigend naar de wierlingen die duidelijk het moment van aanval aan het aftellen waren. Sneller dan Darren kon reageren vielen ze van alle kanten aan en Darren begon verwoed de wierlingen te verlammen.

Ook Silver stuurde verschillende spreuken op de wierlingen af. Ze wist dat er een spreuk bestond om alle wierlingen slomer te laten worden. Als ze die spreuk kon herinneren konden ze hier weg komen... Maar wat was de spreuk? Ze kon er niet op komen....

Darren wist die spreuk ook niet meer maar hij vond verlamming een goed alternatief. Snel en effectief, daar hield hij wel van. Het was vervelend dat het zo donker was aangezien hij niet kon zien of er verder weg nog meer zaten.

Toen Silver dacht dat ze wel veilig weg kon trok ze aan Darren zijn arm en seinde naar boven. Het was te donker, ze zagen niets, zaten onder de schrammen en elk moment kon het kieuwwier uitgewerkt zijn. Ze moesten eruit zolang ze niet tegen gehouden werden door de wierlingen.

Darren knikte en hij zwom met Silver naar boven. Hij vond het niet nodig om een spreuk te gebruiken zolang dat niet absoluut noodzakelijk was, hij vond het heerlijk om zo te zwemmen en hij wilde geen enkele minuut daarvan missen.

Silver zwom naar boven en haalde daar opgelucht adem. Ze keek rond en zag toen Darren. Gelukkig was hij niet tegen gehouden door de wierlingen. Ze keek hem aan. 'Gaat he?' vroeg ze bezorgd toen ze zag hoe toegetakeld hij was. Zelf zag ze er ook niet veel beter uit maar dat maakte niet uit.

Silver zat aan het meer. Ze keek droevig voor zich uit. Er rolde een traan over haar wang terwijl de wind met haar haar speelde. Normaal had Silver al lang het haar geïrriteerd uit haar gezicht gehaald maar nu niet. In haar handen had ze heel losjes een donkere envelope vast met dit keer een rood handschrift dan het gebruikelijke gifgroene van haar ouders. Ze staarde in het niets.

Gabe liep langs het meer, op eens zag hij iemand zitten, hij fronste en keek naarh aar.

Zachtjes trok de wind de envelope die Silver vast had gehad uit haar handen en blies hem het water op. Silver leek als versteend. Ze verroerde geen vin toen het gebeurde. Haar blik volgde enkel de brief die haar het droevige nieuws had gebracht. Het nieuws waar ze nu zo van streek door was.



oke ouders dood of ouders in askaban?