Plein / binnenplaats

Silver zat op een muurtje die het plein afscheidde van de lange gangen langs het kasteel. Ze leunde tegen een pilaar aan en keek naar de helder blauwe lucht die boven het kasteel hing. Het was een mooie dag om buiten te zijn, eindelijk een keer geen regen of gure wind maar een waterig zonnetje dat door de wolken heen drong en het kasteel verlichtte. Ze sloot haar ogen en luisterde naar de geluiden van de omgeving.
------------------
Ik zal even de grote plaatjes verkleinen. dan stuur ik een linkje naar je oke

Je kan volgens mij ook zelf aanpassen of niet? (omdat je mod bent)
----

Darren liep het plein op met een tas nonchalant over zijn schouder. Het was al wat koeler buiten, daarom had hij alvast zijn blauw met grijze sjaal aan getrokken. Hij keek om zich heen en zag dat een meisje van griffoendor waarvan hij wist dat ze Silver heette de enige andere was die buiten stond. Hij had eigenlijk nooit echt met haar gepraat, maar dat kon natuurlijk veranderd worden. Hij liep naar haar toe en glimlachte. "Hej" zei hij.

Silver opende een oog toen ze merkte dat iemand voor haar stil bleef staan en haar 2de ook toen ze hem haar hoorde groeten. Ze keek op naar hem en lachte lief. 'Ook hallo.' zei ze terwijl ze hem eens goed bestudeerde. Ze had de jongen wel vaker gezien maar kon zo 1,2,3 niet plaatsen in welke afdeling hij zat. Zelf had ze normale kleren aan en hij ook. Silver dacht dat hij in Ravenklauw zat. Maar het kon net zo goed Griffoendor of Huffelpuf zijn. Zwadderig in iedergeval niet, dan was hij haar wel eens opgevallen, maar dat was hij duidelijk niet. 'Ook aan het genieten van een dag zonder regen en wind?' vroeg ze met een grijns.

Darren stak zijn handen in zijn zakken en knikte. "Jep, heerlijk" glimlachte hij en hij keek naar haar. "Ik hoop niet dat ik je verstoord heb in je gedachten." zei hij kalm.

Silver schudde haar hoofd. 'Nee hoor. Ik was aan het genieten van de geluiden om me heen. Eindelijk een kans om weg te komen uit die benauwde leerlingenkamer waar iedereen je maar een beetje dom loopt aan te staren.' Silver haalde haar schouders op. 'Heb ik het niet zo op.' Ze was aardig, dat was aan de ene kant apart omdat ze dat meestal niet was, maar het feit dat hij haar niet raar aan keek of haar afkeurde van wegen haar afkomst en haar afdeling maakte dat ze het wel prettig vond om met hem te praten.

"Ik weet wat je bedoelt, daar heb ik ook wel eens last van." zei Darren vriendelijk en hij ging zitten op de stenen rand naast Silver. "Dan is het toch maar goed dat je op een plek bent waar je overal kan zijn. Het weer valt mee voor de periode van het jaar, vind je niet?"

Silver knikte. 'Ik had verwacht dat het weer zo somber zou blijven als dat het afgelopen week de hele tijd was.' Ze keek naar de helder blauwe lucht waar nu geen wolkje aan de lucht was. 'Gelukkig is dat niet zo.' Ze keek Darren aan. 'Weetje ik heb niets tegen buiten zitten maar om nou dag in dag uit binnen te moeten blijven omdat het regent dat het giet vind ik een beetje zonde van mijn tijd.

"Groot gelijk heb je." zei Darren grijnzend. Hij was zelf ook een groot voorstander van het buiten zijn. Dat vond hij altijd heerlijk. "Heb je zin om een wandeling lang het grote meer te maken?" vroeg hij vervolgens. "Het is een lekker stuk lopen en de natuurlijk is prachtig deze tijd van het jaar"

Silver dacht even na en knikte toen. 'Lijkt me leuk.' zei ze terwijl ze opstond. Het was vandaag toch een vrije dag dus hoefde ze niet op de tijden voor de lessen te letten. Een wandeling langs het meer wilde ze toch al maken, dus waarom niet met hem? Kon makkelijk. Hij gedroeg zich niet als een malloot en voorzover nu accepteerde hij haar.

"Oke, mooizo" zei Darren grijnzend en hij begon met haar te wandelen. Hij zag in de verte al dat de reuze inktvis op het water dobberde. Hij had eigenlijk nog nooit iets gedaan met iemand van Zwadderich, maar als ze allemaal zo aardig waren zou hij zichzelf daar voor moeten schamen.

Silver liep met hem mee en dacht ondertussen na. Ze was ontzettend tegen de wil van haar ouders aan het ingaan door met iemand van een andere afdeling om te gaan maar dat boeide haar momenteel even niet. Ze had iemand gevonden die ook van de natuur hielt en met haar mee wilde gaan naar buiten. Ze tuurde in de verte en ook Silver zag hoe de inktvis druk aan het doen was in het water.


-------
verder bij het meer

Nathan zat op een lage muurtje met zijn rug tegen een pilaar aan en zijn benen opgetrokken. Hij keek naar de leerlingen die voorbij liepen.

Winter liep nadenkend tussen de massa. Ze had haar tas over haar schouder hangen en ze liep langs het plein af. Haar blik viel op Nathan die waarschijnlijk naar de voorbijgangers aan het kijken was. "Hej" zei ze en ze ging naast hem zitten. "Aapjes aan het kijken?"

Nathan keek op toen hij een bekende stem hoorde en grijnsde naar Winter. "Je kent me te goed," zei hij, waarnaar hij naar twee jonge meisjes wees die ergens verderop zaten en elkaar omhelsden. "Het vriendje van het meisje daar heeft het net uitgemaakt kon ik toevallig horen. En ze denkt dat het het einde van haar leven is," zei hij op een ietwat spottende toon.

Winter keek naar de twee meisjes. Eentje huilde inderdaad. "Waarschijnlijk voelt het ook zo voor haar." zei Winter. Zelf had ze nooit een vriendje, ze wilde best met veel mensen omgaan, maar niemand kon ooit zo dicht bij haar komen. Ze keek naar het meisje en vroeg zich af hoe het voor haar zou zijn.

Nathan haalde zijn schouders op. "Misschien," zei hij nadenkend. "Maar dat is het niet, of wel soms? Het is maar een jongen, daar zijn er toch zat genoeg van" zei hij nuchter.

Winter haalde haar schouders op. "Misschien. Maar ze weet dat geen enkele jongen ooit zal zijn zoals hij was. Misschien zijn meisjes daarin wat emotioneler dan jongens. Maar ik kan me voorstellen dat ze zich ellendig voelt." zei ze en ze keek Nathan aan. "Natuurlijk is het niet het eind van de wereld, maar zo zal het misschien wel even voelen."

Nathan glimlachte naar Winter. "Ik kan merken dat je een meisje bent," zei hij droog.

Winter rolde met haar ogen. "Gelukkig maar, anders zou er iets niet goed zijn." zei ze lachend en ze keek hem aan. "Ik kan merken dat jij nog veel moet leren over meisjes."

"Misschien. Ik ben nou niet bepaald geintresseerd in meisjes," zei Nathan schouderophalend. "Niet dat ik homo ben ofzo hoor, ik val wel op meisjes-" voegde hij er snel aan toe, "maar ik heb tot nu toe nou niet echt leuke ervaringen ermee gehad. Ze zijn altijd stalkerig of ontzettend irritant."

"Volgens mij zijn lang niet alle meisjes zo." verzekerde ze hem. "Dat klinkt als het type meisjes besluit verliefd te worden op een jongen omdat hij knap is maar eigenlijk kent ze hem niet. Als je met iemand bent die je serieus neemt zal je zien dat het ook anders kan." verzekerde ze.

Nathan knikte. "Je hebt waarschijnlijk gelijk, maar tot nu toe ben ik zo'n iemand nog niet tegengekomen," zei hij en glimlachte. "En jij dan Winter? Heb je iemand op het oog?" vroeg hij en keek haar nieuwsgierig aan.

Winter keek voor zich uit en schudde toen haar hoofd. "Nee, daar begin ik niet aan." zei ze. Ze wilde liever niet zoals dat meisje eindigen. Bovendien had ze totaal geen vertrouwen in dat soort dingen. Ze wist niet eens zeker of ze er wel in geloofde.

"Je begint er niet aan?" vroeg Nathan en keek Winter verbaasd aan. "Maar wat doe je als het gebeurd? Het is geen keuze die je maakt, het is iets wat je overkomt" zei hij.