De tussenbrug

Nathan zag Winter zitten en liep naar haar toe. "Hey," zei hij terwijl hij naast haar ging staan en met zijn armen op de reling van de brug leunde.

Winter keek opzij en zag Nathan. Ze glimlachte. "Hej" zei ze. "Het spijt me dat ik niet meteen eerlijk was gisteravond.. Het leek me gewoon niet zo verstandig." verontschuldigde ze zichzelf.

Nathan fronste zijn wenkbrauwen. "Het maakt niet uit.. Al snap ik niet waarom je zoiets voor jezelf zou houden," zei hij en keek Winter aan.

"Omdat het probleem een klein beetje groter is dan ik misschien liet blijken en ik jullie niet de problemen in wil helpen." zei Winter. Terwijl ze dat zei keek ze voor zich uit.

Nathan keek even zwijgend voor zich uit. "We zijn je vrienden Winter.. Dat is waar vrienden voor zijn," zei hij uiteindelijk.

Winter zuchtte. "Ja precies, jullie zijn mijn vrienden, en dat is precies de reden dat ik liever niet meemaak dat jullie gemarteld worden." zei ze. "Zodra jullie je erin gaan mengen om mij te helpen zullen ze weten dat jullie mijn vrienden zijn en jullie gebruiken om mij te breken."

"Je kunt dit niet in je eentje doen Winter. Dat wordt je dood," zei Nathan en keek haar doordringend aan. "Het kan me niet schelen wat er gebeurd, maar ik wil helpen."

Winter keek Nathan nu wel aan. Ze slikte. "Maar als jullie mij helpen wordt het misschien ook wel jullie dood." zei ze zacht.

Nathan glimlachte naar Winter. "Dat zeg ik, het maakt me niet uit. We zijn vrienden, en vrienden helpen elkaar in tijden van nood," zei hij.

Winter keek hem een tijdje zwijgend aan. "Je bent veel te lief voor me. Natuurlijk maakt het uit of jou iets overkomt als je mij helpt.. Ik zou het mezelf nooit vergeven. Ik heb het niet alleen over Denahi.. hij werkt slechts voor mijn ouders, en zijn ouders.. Ze willen dat ik me bij hen aansluit, maar dat wil ik niet.. Ik denk niet dat er iets is wat me daarvan zou kunnen redden.."

Nathan legde zijn handen op Winter's schouders en keek haar aan. "Jawel dat is er wel. Je kunt vechten. Zolang je je er niet aan overgeeft heb je een keus!"

Winter keek hem aan en er verscheen een waterig glimlach om haar lippen. "Bedankt" zei ze zacht en ze omhelsde hem. Een traan verliet haar ooghoek, ergens was ze blij dat hij haar wilde helpen. Dat ze zo'n goede vriend had.

Nathan sloeg zijn armen om Winter heen en omhelsde haar. "Het komt wel goed," zei hij zacht.

Winter knikte en ze bleef hem even stevig vast houden. Pas na een tijdje liet ze hem weer los. "Ik hoop het." zei ze zacht. Ze veegde de traan van haar wang af. "Zullen we het nu dan maar over iets leuks hebben? Anders wordt het zo'n sombere boel hier." glimlachte ze waterig.

Nathan glimlachte naar Winter. "Ik heb misschien wel een date," zei hij, om maar gelijk van onderwerp te veranderen.

Winter keek hem aan. "En wie is de gelukkige?" vroeg ze met een glimlach.

Nathan leunde weer met zijn armen op de balustrade. "Er was een vijfdejaars meisje die aan me vroeg of ik met haar mee wilde naar Zweinsveld," zei hij lachend. "Ik heb gezicht dat ik er over na zou denken, en ik ben erg nog niet uit of ik ga of niet."

Winter keek naar hem. "Misschien moet je het gewoon doen." zei ze toen. "Dan ben je in ieder geval van die stalkende eerstejaars af." ze glimlachte. "Is het een leuk meisje?"

Nathan haalde zijn schouders op. "Op zich wel. Maar niet echt mijn type denk ik," zei hij.

Winter dacht na. "Maar wat is je type dan?" vroeg ze langzaam. Ze had zichzelf nooit de kans gegeven om over dit soort dingen na te denken. Maar ze was nieuwsgierig hoe het zat, hoe andere erover na dachten.

Nathan was in gedachten verzonken. "Ik weet niet precies.. Maar iemand die spontaan is. En waar ik mee kan lachen," zei hij peinzend. "En iemand die niet bang is om het tegen me te zeggen als ik een me als een eikel gedraag," voegde hij er grijnzend aan toe.

Winter glimlachte. "Dat is een mooi beeld." zei ze terwijl ze over zijn woorden dacht.

Nathan keek Winter geamuseerd aan. "Denk je? Ik ben niet echt heel specifiek ofzo," zei hij. "En jij dan? Wat is jouw type roodje?"

Winter grijnsde. "Dat roodje mag je weglaten." zei ze. Ze dacht na. "Ik weet niet zeker wat mijn type is.. Ik denk dat ik het belangrijk vind dat iemand me begrijpt.. en dat ik hem begrijp, dat ik eerlijk kan zijn en hij eerlijk durft te zijn.." zei ze langzaam. "Ik heb er nooit zo over na gedacht.."

Nathan grinnikte. "Klinkt als een aardig persoon," zei hij glimlachend. "Ik weet zeker dat er daarvan tienduizenden rondlopen op Zweinstein."