De Ziekenzaal

"Bent u degene die de spreuk uitsprak die uw moeder doodde?" vroeg de schouwer kort maar krachtig.
Nathan keek geschrokken op. "Jij vuile klootzak!" riep hij naar Denahi en liep op hem af.

daar was het antwoord waar jesse bang voor was geweest en hij keek denahi even dodelijk aan maar dan de schouwer aan. jah dat was ik. zegt hij langzaam maar duidelijk. en hij ziet in zijn ooghoek nathan en hij greep hem bij zijn arm en kneep er waarschuwend in. hou je in je moet er zijn voor arianna en winter.'sist hij zachtjes

denahi keek nathan en jesse emotieloos aan maar je zag toch een kleine lach rond zijn lippen

Nathan klemde zijn kiezen op elkaar in protest maar bleef toch staan.

De schouwer knikte. "Dat dacht ik al ja, Dit is voor ons genoeg. Jesse Rabb, we pakken je op wegens de moord op mevrouw Rabb. De straf die daarop staat ben je waarschijnlijk bekend mee," zei hij.

jesse knikte, jah dat weet ik...ik zal mee gaan. zegt hij zachtjes en hij keek nathan aan en omhelsde hem en duwde on op merkelijk zijn eigen toverstok in zijn broek zak, pas daar goed op...en op de meisjes ik zal mijn naam zuiveren. zegt hij met een brok in zijn keel en hij bleef hem vast houden.

Nathan sloeg zijn armen om Jesse heen. "We krijgen je daar wel uit," zei hij zacht. "Pas goed op jezelf in de tussentijd."

jesse liet nathan met tegen zin los, doe ik zegt hij dan en hij keek even naar denahi en liep dan naar de schouwer. oke we kunen gaan zegt hij zachtjes en hij moest aan de dementors denken

De schouwer pakte Jesse bij zijn arm en begeleide hem de Grote Zaal uit.

Nathan keek ze geschokt na. Hij kon niet geloven dat ze Jesse echt naar Azkaban stuurden voor iets wat eigenlijk een ongelukje was.

jesse had nog een keerte even achterom gekeken maar ging gewoonmet de schouwer mee meer kon hij nu niet doen.

denahi glimlacht van die was hij voorlopig af en hij keek nathan aan van wacht maar af en ook hij liep weg

en nu moet ikke gaan tot morgen avond

Arianna lag nog onbeweeglijk op het bed, al was haar coma ding aan het veranderen naar een soort slaap.

Nathan ging met een zucht weer zitten keek naar Arianna.

Arianna woelde een beetje in haar slaap en mompelde iets.

Winter werd wakker en ging langzaam overeind zitten. Ze keek wat om zich heen en haar blik bleef op Nathan rusten. "Heb je al wat geslapen." vroeg ze. Ze zag hem er namelijk best voor aan om gewoon koppig wakker te blijven maar dat was niet gezond.

Nathan keek op en knikte. Hij frunikte onrustig aan het armbandje wat Winter hem gegeven had. "Jesse is naar azkaban," zei hij plotseling.

Arianna sliep en mompelde af en toe wat, ze had wat vreemde dromen.

Winters ogen schoten geschrokken open. "Wat?!" zei ze verontwaardigd. "Dat mag niet, we moeten hem eruit halen, hij heeft niks gedaan."

"Weet ik.. Ik weet alleen niet hoe we kunnen bewijzen dat hij onschuldig is," zei Nathan. Zijn gezicht was lijkbleek en zijn ogen stonden vol zorgen.

Winter dacht na en er verscheen een lichtte frons op haar voorhoofd. "Ik weet het niet." zei ze zacht.. "Want het is waar, hij heeft het gedaan, al was het een ongeluk.. En ze denken soms zo zwart-wit daar.."

Nathan was in gedachten verzonken. "Hoe voel je je nu?" vroeg hij. Hij stond op en liep naar Winter toe

"Bezorgd." zei Winter en ze keek hem aan. "En dat zal waarschijnlijk voorlopig nog even zo blijven." de ellende was voorlopig nog niet voorbij, dat stond vast.

"Inderdaad, maar een ding tegelijk," zei Nathan. Hij pakte Winters hand vast en drukte het armbandje erin wat ze hem gegeven had. "Hier, heb je het terug," zei hij met een flauwe glimlach.

Winter keek naar het leren armbandje in haar hand en ze schudde haar hoofd. "Nee." zei ze zacht en ze keek hem aan. "Het was een cadeautje, ik wil graag dat jij het hebt." ze gaf het armbandje terug en glimlachte naar hem.

Nathan glimlachte. Hij schoof het armbandje over zijn pols. "En, ben je er al uit?" vroeg hij terwijl hij weer in de stoel ging zitten. Hij wilde nu niks liever dan over iets praten wat niks met al het drama te maken had.

Winter keek hem aan, ze wist niet zeker wat hij bedoelde. "Waarover?" vroeg ze.

Nathan grinnikte. "Wat je type jongen is," zei hij geamuseerd.

"Oow, dat." zei Winter en ze voelde dat haar wangen rood kleurde. "Ik denk dat ik een idee begin te krijgen ja." zei ze toen en ze wende haar blik af. Ze had er over nagedacht na het gesprek. Ze was zelfs op een conclusie gekomen, maar het was een beetje genant dus ze had besloten het maar weer te proberen vergeten.