Verboden bos

Arianna vuurde een laatste lamstraal op de spin af. Ze zei niks en rende dan nu toch maar de goede richting uit, het was echt niet de bedoeling geweest dat er iemand gewond zou raken, of het nou een hond was of niet.

Silver trok haar wenkbrauw op. 'Je vond het wat?' vroeg ze sarcastisch. Hij vond het grappig? Hij kon hier om lachen? Rare knul dat het was. Het was helemaal niet om te lachen. Een spin van maar 3 meter hoog had hun zonet het bos uit gejaagd en hij kon lachen? Alle Griffoendors waren even raar.

Arianna rende het bos uit, haar haar zat in de war en vol met takjes. Ze keek verwildert om zich heen en zocht naar de hond en David.

Camiël slaakte een soort van zucht van verluchting en begon toen achter Arianne aan te rennen richting de buiten kring van het verboden bos. Wat dus niet voor niets verboden was. Enge beesten dat die spinnen waren. Zeker dit formaat. Hij blafte zachtjes en ging naast Arianne rennen. Eenmaal uit het bos zakte hij door zijn poten van uitputting. Het vergde veel kracht van hem om in deze vorm te blijven.

"Sorry sorry' mompelde Arianna naar de hond.

Nathan haalde zijn schouders op. "Geef toe, het was wel een beetje grappig," zei hij grinnikend en keek Silver geamuseerd aan.

Camiël keek Arianne echter aan. Ze waren tenminste veilig daar ging het hem om. Hij sloot zijn ogen en, zonder dat hij het wilde, veranderde hij terug in de menselijke gedaante. Hij bleef uitgeput op de grond liggen met een flinke wond over zijn neus heen.

Silver keek Nathan aan alsof er nog zo een grote spin voor haar neus stond. 'Mafkees.' mompelde ze.

na de spin nog een paar verblindende flitsen te hebben toegebracht rende david ook achter arianna aan. een maal buiten het woud plofte hij neer. "ugh....ik ga NOOIT meer spinnen achterna lopen." hij keek om zich heen en zag de hond. alleen het was geen hond meer...maar een van zijn klasgenoten. zijn mond viel open. "Camiel?"

'He jij bent die jongen!' riep Arianna uit, toen hoorde ze nog andere stemmen, maar het was pikdonker. "Wie is daar?'

Winter keek vanuit de bosjes toe. Ze was opgelucht dat Nathan er zonder kleerscheuren vanaf gekomen was, maar dat wilde niet zeggen dat ze Silver vertrouwde. Ze wilde nu ze niemand meer hoefde te volgen terug veranderen in een mens, maar op de een of andere manier lukte dat haar niet. Paniekerig dacht ze na en probeerde ze het nog een paar keer, maar het zat er niet in. Ze keek naar Nathan en Silver. Misschien kon ze met Nathan mee naar de leerlingenkamer.. Dan kon ze in ieder geval binnen slapen op een bed. In haar kattengedaante kwam ze de stuiken uit en begon Nathans benen kopjes te geven.

"Zo zou je me niet moeten noemen, ik heb je leven gered. Anders was je nu misschien wel spinnenvoer geweest," zei Nathan met opgetrokken wenkbrauwen. Hij keek naar beneden toen hij iets langs zijn been voelde strijken en knielde neer naast de kat.

Winter zette haar voorpoten op zijn knie en keek hem met een schuin smekend kopje aan. Van binnen dacht ze 'neem me mee, neem me mee, neem me mee.' ze wilde echt niet buiten of op de grond slapen. Ze was ook stom geweest om zo lang in die gedaante rond te rennen terwijl ze nog helemaal niet goed geoefend had in te transformatie.

"een faunaat? HAHAHAHA!!!" dat was het toppunt...nu moet ik wel mn verstand verloren zijn, dacht hij. "dit is allemaal een droom en ik word straks wakker." hij sloot zijn ogen en opende ze weer....niks...

Camiël kreunde zachtjes. 'Ook hallo.' mompelde hij zacht terwijl hij moeizaam overeind kwam en met zijn stok de wond in zijn gezicht probeerde te genezen. Hij keek David aan. 'Jij weet zoveel van die krengen daar af. Vraagje, is hun speeksel giftig?'

'Ja en vervolgens vind je het grappig.' Silver schudde afkeurend haar hoofd en borg haar staf op. 'Nou ik vind het welletjes. Als je de jachtopziener vind moet je hem maar zeggen dat ik terug ben naar de slaapzalen van zwadderig.' Met die woorden draaide ze zich om en liep ze terug naar het kasteel.

david zuchte...dit was geen droom...naja....hij keek naar camiel. "light eraan...ze gebruiken niet altijd hun gif. en als je gif in je hebt zou je een verlammend gevoel rond de wond beginnen te krijgen...laat eens zien?" hij liep naar camiel toe.

heb vorige bericht iets aangepast

Ok jongens, mijn vroegere beste vriendin heeft me out of the blue verwijdert van facebook.


Arianna liep in het donker om zich heen. 'Jongens ik zie niks.' ze zuchtte. 'Waar ís iedereen, en waar zijn WIJ?'

ok mijne is ook aangepast.

Camiël trok zijn staf en mompelde lumos zodat David de wond kon zien en Arianne kon zien waar ze waren. Hij voelde niets behalve een pijn. Zou wel een mooi litteken worden.

"hmmmm" david keek naar de wond. laat mij even. hij wee met zijn stok naar de wond. "episky" mompelde hij, en hij zag hoe de wond zich sloot. nu drukte hij met de punt van zijn stok op de de plek waar de wond zat. "voel je iets?"

Nathan keek Silver na en richtte zich toen weer tot de kat. "Winter?" vroeg hij voorzichtig.

Ze begon richting licht te lopen, en richting de andere stemmen, ookal was dat misschien niet zo slim.

Camiël keek David aan. 'Ja een stok die in mijn neus prikt.' grapte hij. Dan schud hij zijn hoofd. 'Nee.' Hij ging met zijn hand over zijn gezicht. 'Litteken of niet soms?' vroeg hij.